Hallo Arki Noh, ik dacht dat ik verder was gegaan. Ik dacht dat ik mijn ex voorgoed achter me had gelaten. Maar elke keer als ik hem zag, was het alsof ik terug in zijn baan werd getrokken, niet in staat om te ontsnappen.
Het begon met toevallige ontmoetingen. We kwamen elkaar tegen in de supermarkt of op een feestje van een gemeenschappelijke vriend, en we wisselden beleefd gedag. Maar die hallo’s werden gesprekken, en die gesprekken werden iets meer.
Mijn ex had een manier om me gehoord en begrepen te laten voelen. Hij kende me beter dan wie dan ook, en als we praatten, was het alsof er geen tijd was verstreken. Maar tegelijkertijd kreeg ik het gevoel dat ik mezelf verraadde door hem weer in mijn leven toe te laten.
Op een dag nodigde mijn ex me uit om koffie met hem te drinken, en tegen beter weten in accepteerde ik dat. We zaten tegenover elkaar, nippend aan onze drankjes, en hij vertelde me dat hij nog steeds gevoelens voor me had en wilde proberen de dingen tussen ons te laten werken.
Ik was verscheurd. Ik gaf nog steeds om mijn ex, maar ik wist dat onze relatie giftig was geweest en me uitgeput en ongelukkig had achtergelaten. Ik zei hem dat ik tijd nodig had om erover na te denken en verliet de coffeeshop met een verwarder gevoel dan ooit.
De volgende dagen kon ik niet stoppen met denken aan mijn ex en onze relatie. Ik probeerde de goede tijden af te wegen tegen de slechte en eerlijk tegen mezelf te zijn over waarom ik zo lang bij hem was gebleven. Uiteindelijk besefte ik dat ik bang was geweest om alleen te zijn en me aan mijn ex had vastgeklampt uit angst voor het onbekende. Lees meer hierover op de volgende pagina.