Arki Noh, ik wil gewoon even mijn hart luchten. Ik ben nu 18 jaar. Mijn moeder kreeg kanker toen ik 13 was vanaf daar ging het alleen maar slechter met me. Ik werd depressief. Mijn moeder was druk met haar zelf bezig en mijn zus praatte alleen met haar nieuwe vriend. Met mijn vader heb ik ook nooit echt een goede band gehad. Niet omdat het zo’n verschrikkelijke man is.
Maar gewoon omdat we teveel op elkaar lijken, alle twee heel erg koppig. Dus voor mijn gevoel stond ik er alleen voor en vrienden had ik ook niet echt. Ik zocht liefde van jongens. En voor die liefde deed ik alles. Ik ging van school naar school. Ik liep wel een keer weg en doordat ik zoveel deed voor die jongens, ben ik ook nog een keer aangerand.
Hij sloot me op in de auto en liet me er niet uit en ging overal aan me zitten. Gelukkig bedacht hij zich ineens dat het niet goed was waar hij mee bezig was. Mijn moeder werd op een gegeven moment weer beter en was gezond verklaart. Maar dat veranderde niets voor mij.
Mijn ouder wisten niet wat er met me was en stuurden me naar een inrichtig voor probleem kinderen. Daar kwamen ze er achter dat ik dysthyme stoornis had, dat is dat ik nooit echt blij ben. Daarnaast kwamen ze er ook achter dat ik ADHD had.
Nadat ik weer thuis woonde ging het alweer stukken beter. Maar ik had nog steeds last van mijn psychische aandoeningen. Ik kwam op een speciale school en daar zit ik nu ook op. Toch lukt het me nog niet om volle dagen te maken. Omdat als ik al 2 uurtjes op school weer 2 uren slaap nodig heb om weer bij te komen.
Dus ik heb nu besloten om te stoppen met mijn opleiding. Want het lukt me niet en mag dit jaar alleen nog maar na deze school omdat ik 18 ben geworden. Voor de rest zijn er nog wel meer dingen gebeurt. Lees de rest van het schokkend verhaal op de volgende pagina.