De zorg voor een familielid dat lijdt aan een slopende ziekte of een aandoening is nooit gemakkelijk, vooral niet als binnen het gezin de man of vrouw ziek is. Om deze reden zal de een voor de ander moeten zorgen, alsof het een kind is dat zorg nodig heeft. Het is niet gemakkelijk om in zo’n situatie te leven, veel gezinnen vragen daarom om hulp en bijstand van deskundigen in de gezondheidssector; anderen daarentegen kunnen de druk niet aan…
Een anonieme man plaatste zijn getuigenis op Reddit en vertelde gebruikers hoe de zorg voor zijn vrouw met kanker in stadium 4 hem uitput op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen. De woorden van zijn verhaal zijn welsprekend en daarom wilde hij andere gebruikers om hun mening vragen om te begrijpen of hij zich als een ongevoelig persoon gedroeg of niet: “Mijn vrouw heeft darmkanker stadium 4.
Het afgelopen anderhalf jaar moest ik werken en daarna thuis het meeste huishoudelijke werk doen en ook verpleegkundige zijn. We hebben twee zoons en een dochter die ons helpen, maar er werd van mij verwacht dat ik voor alles hun referentieouder zou zijn. Een jaar geleden kon mijn vrouw vrijwel niets meer alleen doen. Ze werd een beetje onbeleefd tegen me en schreeuwt en huilt bijna de hele tijd hysterisch. Ze geeft mij ook de schuld dat ik niet “aardig” tegen haar ben, terwijl ik dat in werkelijkheid wel ben. Ik had het gevoel dat ik niet langer mijn eigen identiteit had.”
Tijdens de zomer sprak ik met de artsen en ze vertelden me dat er veel administratieve rompslomp was om mijn vrouw naar een verpleeghuis te brengen. Vorige week moest mijn vrouw met spoed naar de eerste hulp worden gebracht. De hele week besefte ik hoe vermoeiend het voor me was geworden om voor een vrouw te zorgen die nauwelijks helder was, en boos was als ze wel helder was. Lees meer hierover op de volgende pagina.